“Afgelopen zondag zag ik bij Café Wilhelmina in Eindhoven een vertolker van Amerikaanse rootsmuziek (blues, folk e.d.). Zijn naam is Robert den Hartigh. Een bijzonder vaardig instrumentalist bleek hij te zijn, die, zoals het vaak wordt uitgedrukt in muzikale kringen, zijn shit voor elkaar heeft. Dat geldt eigenlijk op ieder gebied. Zijn instrumenten zijn in perfecte conditie en klinken ook zo. Zijn spel is foutloos, zijn stem leent zich uitstekend voor de genres die hij speelt. Hij heeft een aantal stemmen, waarvan de keelstem (die me soms aan Tim Buckley deed denken) me het meest beviel. Zelfs zijn Amerikaanse Engels klinkt authentiek. Den Hartigh heeft alles tot in de puntjes uitgewerkt, zo ook zijn uiterlijk. Een scepticus zou kunnen zeggen: Mmm, nogal gestyled. Echter, ondergetekende is van mening dat de manier waarop de muzikant zich kleedt naadloos aansluit bij de muziek. Of hij zich in het dagelijkse leven ook zo uitdost, is mij niet bekend, maar het zou me niet verbazen. Die echtheid straalt hij, ondanks zijn neiging naar perfectie, absoluut uit. Tijdens de pauze keek ik nog even naar zijn cd. En jawel, de mastering had plaatsgevonden bij Electric City in Brussel, een masterstudio die bekendstaat om zijn hoge kwaliteit. Nogmaals, den Hartigh laat niets aan het toeval over. Dat getuigt van een enorme professionaliteit en dat is lovenswaardig. Tegelijkertijd ligt daar ook zijn zwakke punt, als ik er dan een zou moeten noemen. Alles is zo goed gedaan dat je tijdens het concert soms begint te smachten naar een kronkel, een moment waarbij de muzikant even uit de bocht vliegt, een stukje kwetsbaarheid laat zien misschien. Want alles is zo verdomde onder controle, en dat is nou precies wat zijn grote helden (Leadbelly, Woody Guthrie, Robert Johnson etc.) af en toe - gelukkig - misten, ondanks hun klasse. Niettemin moet gezegd dat Robert den Hartigh bekender zou moeten zijn dan hij nu is. Ik ga hem zeker nog vaker zien.” (door M. van Bergen, componist/literair auteur/musicus) 

“Wat een passie, wat een genie! Genoten van zijn virtuositeit op de verscheidene gitaren en de kracht van zijn rauwe, maar altijd rake zang. Zijn performance is diep ingeleefd en de set list verbindt hij met een ontspannen toelichting, over de achtergrond van de auteur of de betekenis die het lied voor hem heeft. Heerlijk om zijn stijlvol vormgegeven debuutalbum nu te kunnen draaien!” (CeltCast Chronicle Radio)

“Robert den Hartigh is een overtuigende vertolker van countryblues, blues, folk (Woody Guthrie!) en americana. Mooie gruizige stem en geweldig gitaarspel in alle genres die hij beheerst, inclusief liedjes uit de tijd van de Amerikaanse burgeroorlog.” (Brabants Dagblad)

“Muzikaal het interessantste optreden was bewaard voor de zondag. Robert den Hartigh, ook bekend van The Campfire Collaboration, speelde een set met onvervalste folk en bluesklassiekers van grootheden als Guthrie en the Carter Family, afgewisseld met eigen werk dat naadloos tussen de traditionals en klassiekers paste. Helemaal solo met gitaar of accordeon was het gewoon even terug naar het vooroorlogse Amerika. Heerlijk.” (Folkforum)

“…Dit jaar zag ik hem in het voorprogramma van Jan Akkerman en Juke Joints en was zwaar onder de indruk van zijn intense manier waarop hij roots, blues, zydeco bracht alsof hij rechtstreeks uit de Swamps van Louisiana kwam.” (Heyhoef Backstage)

 Album-recensie Sing My Blues door Bluesmagazine: www.bluesmagazine.nl 
 

“…terwijl Den Hartigh laat horen dat hij eigenlijk een jaar of honderd geleden geboren is, ergens op het Amerikaanse continent, waar hij de pijn van de armoede en de troost van de folkblues in zijn genen heeft meegekregen.” (Folkforum)